I lindur në fillim në shekullit të 14-të në një krahinë të panjohur të Ballkanit (ndoshta të Serbisë), shën Grigori dëgjoi të flitej, ndërsa ishte shumë i ri, për virtytet e shën Grigor Sinaitit (6 prill) dhe rendi të bashkohej me nxënësit e tij. Pas fjetjes së këtij rinovuesi të jetës hesikaste në Malin e Shenjtë dhe në Ballkan, Grigori erdhi nga Konstandinopoja dhe takoi shën Romilin në Parori të Thrakës, pranë kufirit midis Bullgarisë dhe Bizantit (viti 1350).
Por ca kohë më vonë, iu desh të braktisnin vendin ku asketizonin, për shkak të sulmeve turke dhe të gjenin strehë në Zagori, në shoqërinë e atit të tyre shpirtëror jerond Ilarioni. Më pas, Romili u nis për në Malin e Shenjtë, ku shkoi dhe takoi Grigorin, pas fjetjes së Ilarionit. Ata jetuan të dy bashkë në qetësinë dhe në luftërat e virtytit, jo shumë larg Lavrës së Madhe, në vendet e vetmuara më të largëta në jug të Athosit. Por dyndja e madhe e vizitorëve dhe e murgjve që vinin të kërkonin tek ata këshilla dhe ngushëllim, i detyroi të shkonin në një vend akoma më të izoluar.
Në vitin 1371, pas vdekjes së sundimtarit të Serbisë Joan Ugleshi, mbrojtësit të madh të Malit të Shenjtë, në mes të murgjve lindi një frikë e madhe për shkak të invazioneve turke dhe shumë prej tyre, si dhe shën Romili, braktisën Malin e Shenjtë. Shën Grigori qëndroi dhe themeloi pranë qelisë ku jetonte manastirin e Shën Nikollës, që sot quhet manastiri i Shën Grigorit. Por edhe ai u detyrua të largohej për shkak të kërcënimit turk dhe të gjente strehë në Serbi, ku sundonte princi Llazar (15 qershor), një njeri besimtar dhe mik i murgjve.
Llazari mbushi kodrat dhe malet e vendit të tij me shumë manastire për murgjit. Princi priti me shumë dëshirë shën Romilin, shën Grigorin dhe pjesën tjetër të murgjve që i kishin shoqëruar të quajtur edhe Sinaitë për shkak të besnikërisë së tyre ndaj mësimit të shën Grigor Sinaitit dhe kështu ata morën një vend të qetë dhe mikpritës pranë Braniçevos. Shenjtori u vendos në një shpellë, e cila u shndërrua shumë shpejt në një kishë dedikuar shën Nikollës dhe themeloi për nxënësit e tij manastirin e Gorniakut. Prej andej, “sinaitët” themeluan manastire të shumta në vende të tjera të Serbisë, duke përhapur në popullin orthodhoks të vendit traditën e lutjes mendore, të ardhur nga Athosi dhe Sinai.
Sipas disave, shën Grigori u kthye në manastirin që themeloi në Malin e Shenjtë, pak para fjetjes së tij në Zotin. Lipsanet e tij u ruajtën atje deri në djegien e manastirit në vitin 1761, pastaj u transferuan në Serbi, ku u zhvendosën shumë herë në vende të ndryshme, për t’u rivendosur përsëri në manastirin e Gorniakut. Një pjesë e këtyre lipsaneve është rikthyer në manastirin e Shën Grigorit, në Malin Athos.
