Apostulli Petro, i quajtur Simon ose Simeon, bir i peshkatarit Jona nga Betsaida e Galilesë, peshkonte në liqen, kur Perëndinjeriu e ftoi së bashku me të vëllanë, Andrean (30 nëntor), në funksionin apostolik. Më pas i ndërroi emrin duke e quajtur Kefa: Petro që greqisht do të thotë gur. Ishte i martuar dhe përmendet si babai i shënPetronilës (31 maj) dhe bashkëshort i Marisë. Së bashku me apostujt Jakov (30 prill) dhe Joan (26 shtator) ishin tre nxënësit e dashur të Zotit, të cilët ishin të vetmit në çaste të rëndësishme të Tij, si p.sh. te Metamorfoza në Malin Thavor. Entuziast dhe i vrullshëm, u bë korifeu i apostujve dhe mori pjesë aktive në të gjithë veprimtarinë e Krishtit, pas shfaqjes së Tij në publik, i Cili e lumuroi, sepse ai e kuptoi dhe e pohoi si Birin e Perëndisë, por edhe e qortonte për lëkundjet e tij, dikur e quajti satana! Petroja, edhe pse me vetëdashje kishte premtuar të kundërtën, e mohoi Shpëtimtarin para Pësimit të Tij, por, falë pendimit të tij, u rehabilitua prej Tij pas Ngjalljes.
Gjatë Pentikostisë, peshkatari i pashkollë Petro, predikoi në mënyrë të shkëlqyer përpara turmave. Nga fjalët e tij u ndriçuan dhe u pagëzuan 3 mijë vetë! Gjithashtu me predikimin e tij të dytë ktheu në Krishterim 5000 judenj. Bënte shpesh shumë mrekulli,madje, dhe kur kalonte shëronte me hijen e vet të sëmurët që shtriheshin rrugëve! Ishte i zellshëm dhe i përkushtuar, prandaj dhe u quajt “shtyllë” e Kishës. Ai pësoi shumë vuajtje. Gjatë persekutimit të të krishterëve apostull Petron e futën në burg. Populli e parandjeu ekzekutimin e tij dhe u lut. Në mbrëmje ndodhi mrekullia: një engjëll i Zotit zbriti në qelinë e tij dhe këputi zinxhirët,domethënë prangat, të cilat ,ranë nga duart, nuk dihet se kur vargonjtë u transferuan në Konstandinopojë (kjo ngjarje kremtohet më 16 janar). Shenjtori, pa asnjë pengesë dhe pa u vënë re, doli nga burgu.
Ai veproi edhe në Samari, në Azinë e Vogël, Antioki dhe më parë në Qesari të Palestinës, ku, sipas Vep.10:1-11,18, ndodhën si më poshtë: KryeqindëshiKornil ishte një romak dashamirës dhe i dhembshur që kishte simpati për Judaizmin. Ai shërbente në Qesari, ku, falë lutjeve dhe lëmoshave të tij, një engjëll i sugjeroi që të sillte Petron nga qyteti i afërt Jopi.
Të dërguarit e tij mbërrijnë pasi korifeu pa në vegim diçka të vështirë për t’u interpretuar, d.m.th. pa të zbrisnin nga qielli kafshë të pastra e të papastra, sipas Dhiatës së Vjetër, ku tri herë u urdhërua për t’i ngrënë, edhe pse ai kundërshtonte. Tani e kuptoi: Perëndia nuk i veçon izraelitët nga të tjerët, gjë e pakonceptueshme për izraelitët.
Shkon, pra, dhe, si katekizon oficerin dhe njerëzit e shtëpisë së tij, u jep atyre Shpirt të Shenjtë dhe ata pagëzohen të krishterë të parë ish-idhujtarë. Besimtarët e Jerusalemit u çuditën nga novacioni, por Petroja u rrëfeu sa kishte bërë dhe i qetësoi. Petroja u kryqëzua kokëposhtë (64-67 pas Krishtit) në kohën e Neronit (54-68) në Romë dhe u varros aty ku sot lartësohet kisha e tij kryevepër. Në Letrën e tij të parë të përgjithshme të Dhiatës së Re, ai nxit për një jetë të shenjtë dhe mbështet besimin. Letra tjetër i referohet për më tepër Ardhjes së Dytë dhe lufton pseudoprofetët.
