Me origjinë nga Arta, shën Zaharia ushtronte profesionin e lëkurëregjësit në qytetin e vjetër të Patrës, në Peloponez. Për arsye të panjohura, ai ishte bërë mysliman, por ruante fshehurazi në shtëpi një libër të titulluar Shpëtimi i mëkatarëve, dhe sa herë e lexonte, qante i mbytur në lot, duke iu lutur Krishtit t’i tregonte udhën e pendimit. Më në fund, duke mos i rezistuar brejtjes së ndërgjegjes, shkoi të rrëfente mohimin që kishte bërë te një prift i dëgjuar për virtytin e tij dhe i tregoi dëshirën për të rrëfyer Krishtin para turqve. Prifti e këshilloi të ishte i kujdesshëm dhe e porositi të kreshmonte e të lutej për 40 ditë, që të sprovonte kështu edhe vendimin e tij.
Pas 20 ditësh, Zaharia nuk mundi ta përmbante flakën e dashurisë që i digjej në zemër dhe shkoi te prifti, që të merrte bekimin për t’u martirizuar. Doli para gjykatësit, rrëfeu qetësisht se ishte i krishterë, hoqi turbanin turk dhe e luti t’i jepte veshje karakteristike të të krishterëve. Duke qenë se lajkat ishin pa efekt ashtu si dhe kërcënimet, e burgosën dhe e dënuan me rrahje tri herë në ditë. U lumturua që u dënua për dashurinë e Krishtit dhe, sa herë që e rrihnin, përsëriste këto fjalë: “Zot Jisu Krisht, ki mëshirë për mua” dhe, kur dhimbja shtohej, në heshtje ngrinte sytë drejt qiellit.
Një natë, xhelati ia shtrëngoi këmbët në drurin e dënimit derisa ia theu dhe pastaj shkoi të hante darkë, ndërsa martiri i shenjtë dha shpirtin te Perëndia. Vendi u mbush me erë të mirë. Të nesërmen, ushtarët ia hodhën trupin në një pus, që të krishterët të mos kishin mundësi ta nderonin.
Mbrapa
