Oshënar Amonai ishte dishepull i Andonit të Madh dhe u bë pasuesi i tij në krye të eremitëve të malit të Pispirit, pasi kaloi 14 vjet në skitë, duke iu lutur pa pushim Zotit, që të triumfonte mbi zemërimin. Në vazhdim u hirotonis episkop, ka shumë mundësi nga shën Athanasi i Madh. Zotëronte papasionshmëri të atillë, sa mund të thuhej se nuk e njihte të keqen dhe se ishte i paaftë të gjykonte.
Një ditë erdhën tek ai disa njerëz dhe i kërkuan t’i gjykonte konfliktin që kishin. Shenjti u shtir si i marrë dhe iu përgjigj kështu një gruaje që e mendonte për të çmendur: “A e di se sa mundim kam hequr që të fitoj këtë marrëzi dhe për shkakun tënd do ta humb sot!”.
Një herë tjetër, kur po e çonin te një vëlla që kishte nam të keq, shenjti u ul mbi fuçinë ku ai kishte fshehur gruan me të cilën mëkatonte, ndërsa akuzuesit kërkonin më kot nëpër qeli. Pastaj i tha fatkeqit me thjeshtësi: “Vëlla, kujdesu për veten!”.
Kur e pyetën se cilat vepra asketike janë më të pëlqyeshme para Perëndisë, ai u përgjigj: “Mbyllu në qelinë tënde, ha pak çdo ditë dhe ruaji në zemër fjalët e publikanit (Lluk. 18.13), dhe do të shpëtohesh”. Ai thoshte gjithashtu se frika e Perëndisë sjell psherëtimat dhe lotët dhe këto bëjnë të shfaqet gëzimi në shpirt, e mbushin atë me fuqi hyjnore për të bërë atë që është e pëlqyeshme te Perëndia dhe se kjo fuqi prej së larti na vendos në shoqërinë e engjëjve. Të ngritur nga lartësia në lartësi, duke u lutur përulësisht për t’u çliruar nga mëkati, thoshte ai, na zbulohen misteret e Perëndisë.
Me emrin e ava Amonait është ruajtur një seri prej 14 letrash të mrekullueshme, në të cilat shenjti u drejtohet dishepujve të tij, duke i nxitur të bënin gjithçka për të marrë Shpirtin e Shenjtë, Shpirtin e së Vërtetës, Shpirtin e Zjarrit. Duke ecur në udhën e ngushtë të jetës eremite dhe të mohimit të vullnetit vetjak, ata mund ta gjejnë këtë perlë të çmuar, këtë thesar të fshehur në arën e zemrës. Dhe kur e gjejnë, duhet ta kultivojnë ditë e natë, duke e pastruar zemrën nga mendimi i kotë. Atëherë, dhuntia e Shpirtit i jepet shpirtit si dritë që sa vjen e rritet, në masën e përparimit të tij në përsosmëri. Kjo dritë do të jetë një balsam, një plotësi e gëzimit dhe e butësisë, e cila do ta bëjë murgun të përmbushë çdo vepër të mirë në liri dhe ngazëllim. Prandaj, i fuqizuar nga hiri, ai duhet të përballojë më pas sulmet e tundimeve dhe Shpirti do të tërhiqet që ta sprovojë. Nëse këmbëngul, Zoti do t’i japë “një zell të dytë, më të mirë se i pari”, i cili do ta bëjë shpirtin të ngjitet “në qiellin e qiejve”, atje ku banon Krijuesi i tij. Duke u bërë i përkryer, nuk do ketë më nevojë të lutet për veten, por vetëm për të afërmin e tij dhe kjo lutje do ta mbështesë botën.
