Kjo shqerrë e shenjtë e Krishtit vinte nga një fshat i ishullit të Hios. Nëna i kishte vdekur, ndaj dhe u rrit nga babai. Ndërsa rritej në moshë, rritej edhe në virtyt, në mënyrë të tillë sa trupi i shkëlqente nga pastërtia e shpirtit.
Djalli e kishte zili për virtytet e saj, prandaj e sulmoi me mendime të turpshme, por shenjtorja i largonte ato me fuqinë e Kryqit. Atëherë, princi i errësirës u kthye nga babai i saj dhe provokoi tek ky njeri besëpakë dëshirë trupore ndaj vajzës. Pasi i lejoi në shpirt mendimet e këqija, filloi të joshte vajzën e tij. E turbulluar nga kjo paturpësi, shenjtorja u largua nga fshati dhe shkoi në mal. Kjo e egërsoi më shumë pasionin e tij, saqë shkoi ta kërkonte mal më mal. E lumura duke parë babanë e vet t’i afrohej, shkoi drejt detit dhe u fsheh në një ferrë, por nuk mundi t’i shpëtonte vëmendjes së të atit, i cili pasi nuk mundi dot të hynte në gëmushë, i vuri zjarrin.
Markela u fsheh në një vend tjetër dhe vraponte përgjatë bregut, nëpër shkëmbinj. Si nuk mundi dot ta kapte, e qëlloi me një shigjetë që e plagosi të lumurën, por kjo nuk e ndali vrapin e saj. Kur pa se forcat po i shteronin, iu lut Zotit që t’i vinte në ndihmë. Kështu, Zoti bëri të thërrmohej një shkëmb për të mbrojtur shenjtoren. Kur i ati mbërriti në atë vend, nuk e tërhoqi dot nga shkëmbi, fillimisht i preu gjinjtë e më pas kokën dhe ia hodhi në det, duke i hapur kështu portat e oborrit qiellor mes virgjëreshave të urta.
Në shkëmbin ku u strehua shenjtorja, buron ujë i pastër me vlera shëruese, i cili i mbulon gurët me një cipë të kuqe, të quajtur “gjaku i shenjtë” për banorët e ishullit. Ata i mbledhin këta gurë dhe pasi i pastrojnë, i vendosin në vazo dhe i përdorin për sëmundje të ndryshme. Shenjtorja u është shfaqur shumë njerëzve të sëmurë, veshur me rroba murgërore, sikur del nga deti. Në vendin e ferrës është ndërtuar një kishë për nder të saj.
Mbrapa
