Shën Filogoni, duke qenë i pajisur nga Perëndia me aftësi të mëdha natyrore dhe me besim të madh, fitoi një njohje të plotë në të gjitha fushat e dijes dhe, pasi u bë avokat, e vuri shkencën dhe elokuencën e tij në shërbim të të afërmit. I martuar dhe babai i një vajze të vogël, ai jetonte në përkorje dhe dëlirësi, duke i kaluar ditët në gjykatore për të mbrojtur çështjen e të pafajshmëve dhe për të ndihmuar të shtypurit.
Shenjti shkëlqeu në këtë mënyrë aq shumë me anë të virtyteve të tij, saqë u zgjodh me një shenjë nga Perëndia, për të qenë kryepiskop i Antiokisë së Madhe dhe që të ndërmjetonte me anë të lutjes dhe kujdesjes së tij baritore pranë Gjykatësit qiellor, për shpëtimin e deleve të Tij. Edhe pse persekutimi kishte mbaruar, kur ai u ngjit në fron situata në Kishë ishte ende delikate (314), sepse herezia arianiste që kishte lindur po shkaktonte shumë shqetësime.
Kështu u detyrua të luftonte pareshtur për ruajtjen e unitetit dhe forcimin e së vërtetës. Në fund të një jete të tillë qiellore, pasi kishte kullotur me urtësi grigjën e tij shpirtërore, e dha shpirtin e tij te Zotit në vitin 324.
Menjëherë pas vdekjes së tij, u mblodh një sinod episkopësh në Antioki për të zgjedhur pasuesin e tij, shën Efstathin, dhe për të shpallur në mënyrë të padiskutueshme besimin orthodhoks në Krishtin, Fjalën e përjetshme të pakrijuar dhe Birin e Vetëmlindur të Atit, duke përgatitur në këtë mënyrë veprën e Sinodit të madh e të shenjtë Ekumenik të Nikesë.
Mbrapa
